Επικοινωνία και ειλικρίνεια χρειαζόμαστε, ρε παιδιά!

Δεν θα ήταν όλα πιο εύκολα αν λέγαμε αυτά που νιώθουμε, αυτά που σκεφτόμαστε; Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο και πιο πολύ το χάνουμε. Και αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο;

Βλέπω όλο και περισσότερα δράματα να διαδραματίζονται και η αίτια είναι πάντα μια. Έλλειψη επικοινωνίας, της ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ επικοινωνίας. Άνθρωποι που κάποτε ήταν φίλοι να μην μιλάνε πλέον μεταξύ τους, σχέσεις να χαλάνε, ζευγάρια να χωρίζουν. Άνθρωποι που κάποτε μιλούσαν με τις ώρες, να μην μπορούν να κοιταχτούν καν στα μάτια, ούτε καν να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Και στο χειρότερο σενάριο, να φτάνουν στο σημείο να μισούνται. Οι ίδιοι που κάποτε εκτιμούσαν και θαύμαζαν ο ένας τον άλλον. Οι ίδιοι που κάποτε έκαναν μεγάλες υποσχέσεις. Και τελικά κανένας δεν κατάφερε να κρατήσει.

Μάθαμε να μιλάμε πίσω απ᾽ τις πλάτες των άλλων, να φτιάχνουμε τα δικά μας σενάρια, συνήθως επιστημονικής φαντασίας και να προτρέχουμε στον επίλογο με λάθος συμπεράσματα. Δεν μπαίνουμε καν στο κόπο να ρωτήσουμε τους ήρωες της ιστορίας αν συμφωνούν. Τους δίνουμε ένα ρόλο και τέλος, όχι άλλες αλλαγές. Θεωρούμε ότι είναι ένα ”πιασάρικο” σενάριο που θα κάνει επιτυχία- πουλάει το δράμα. Δίνουμε με ευκολία το ρόλο του κακού, του απατεώνα, του ψεύτη, του αχάριστου, του χαζοχαρούμενου και εμείς επιλέγουμε το ρόλο που θέλουμε, συνήθως αυτόν του θύματος.  Μας ενοχλεί κάτι, και αντί να κάνουμε διάλογο, εκφραζόμαστε με υπονοούμενα, και περιμένουμε απ᾽τον άλλο να καταλάβει τι σκεφτόμαστε. Φτάνουμε στο σημείο να πολλαπλασιάζουμε τα υπάρχοντα προβλήματα, και φυσικό επόμενο να πρέπει να μεγαλώσουμε το σενάριο και τους ρόλους. Στο τέλος γίνεται ένα μπαμ, και τίτλοι ΤΕΛΟΥΣ χωρίς χάπι εντ.

Αλλά  ποσό πιο απλό θα ήταν αν λέγαμε αυτό που μας ενοχλεί στον άμεσα ενδιαφερόμενο; Γιατί δεν το κάνουμε; Πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιήσουμε δύο λεξούλες σωστά: ειλικρίνεια και επικοινωνία. Σε ενόχλησε κάτι που είπε ή έκανε κάποιος, συζήτησε το, πες το. Τις περισσότερες φορές δεν είναι καν αυτο που νομίζεις. Γιατί ο καθένας έχει την δική του οπτική γωνία. Δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι τα πάντα με τον ίδιο τρόπο, γιατί ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά μέσα στο νου του. Αν δεν ρωτήσεις ρε ανθρωπάκο ίσια και σταράτα που ξέρεις τι ισχύει; Έχεις κάποια υπερδύναμη που σε κάνει να μπαίνεις μέσα στο μυαλό του άλλου; Δώσε στον άλλο την ευκαιρία να μιλήσει, να αναλύσει τις σκέψεις του. Τόσο απλό είναι. Έτσι όπως κάνουν τα παιδιά, που μας εκπλήσσουν με την ειλικρίνεια τους. Αυτή η αθώα, αφιλτράριστη ειλικρίνεια μας λείπει. Μεγαλώσαμε και περνάμε από επεξεργασία τις σκέψεις μας.Υπεραναλύουμε με τις ώρες, μέρες, για να αποφασίσουμε πως θα πούμε με υπονοούμενο αυτό που θέλουμε. Είναι ακόμη χειρότερο όταν αποφασίσουμε να μην πούμε τίποτα. Οι σιωπές όμως φέρνουν παρεξηγήσεις. Ποσό μάλλον όταν συζητάμε με όλους τους άλλους παρά με αυτόν που τον αφορά. Και έτσι παίζουμε το χαλασμένο τηλέφωνο. Σαν παιδιά ήταν ίσως το αγαπημένο μας παιχνίδι.  Ψιθυρίζαμε ο ένας στο αυτί του άλλου μια λέξη, και συνήθως όταν η λέξη έφτανε στο τελευταίο παιδί, ήταν αρκετά παραμορφωμένη. Μόνο που τότε γελούσαμε, οχι όμως πια.

Αναλογίσου, ότι αν πολύ απλά έλεγες ακριβώς τι σε απασχολεί εκείνη τη στιγμή που σε απασχολούσε , δεν θα είχε προλάβει καν να δημιουργηθεί το θέμα στο μυαλό σου, πόσο μάλλον να πάρει τέτοια έκταση.  Ποσό δράμα θα γλύτωνες.  Βέβαια, καμία φορά δεν εξαρτάται μόνο απ᾽ εσένα, πρέπει να θέλει και ο άλλος να σ᾽ ακούσει. Αν το σκεφτείς λίγο πιο εγωιστικά, και ο άλλος να μην θέλει να ακούσει, εσύ κάντο, απλά για να νιώσεις ανακούφιση, και να τα ´χεις καλά με σένα, ότι τουλάχιστον εσύ προσπάθησες.

 Άστα λόγια σου λοιπόν να πετάξουν. Αν εκφράζονται ήρεμα δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Επικοινωνία και ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ χρειαζόμαστε ρε παιδία. Αξίζει σε όλους μας!